(Fenster - 1993 Isa Genzken)
Een vrijstaand venster tussen bomen
opent de beeldentuin. Ik kijk
plichtmatig door het venster omhoog
naar het onnoemelijk bladerdak.
Op het eerste gezicht hebben woorden
geen zin in het woekeren van indrukken.
Dan stap ik terug en zie een perk
in wat ik al zag: een blauwe lucht,
een warreling van bladeren en takken.
In mijn herinnering vormt het venster
de grens tussen bos en park.
Onbeperkt maakt, denk ik, onbemind..